Juliusz Narzyński

Malarz i rysownik, długoletni pedagog w łódzkiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, podniesionej, jak inne, do godności akademii, uczestnik kilkudziesięciu wystaw w kraju i za granicą, laureat prestiżowej nagrody im. Kamila Cypriana Norwida. W 1995 roku Katarzyna Kruszyńska uzyskała dyplom w zakresie malarstwa na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu. Na egzaminie, oprócz swoich obrazów, przedstawiła pracę dotyczącą twórczości prof. Narzyńskiego. Przypominam tę pracę, bo pisana była pod moim kierunkiem. Jej fragment przedrukowany w katalogu wystawy Narzyńskiego, która odbyła się cztery lata później w Łodzi, czytam teraz nie bez wzruszenia. Rozważania nad opisywanym malarstwem, wsparte o własne doświadczenia ze studiów, sąsiadują w nim z refleksją wprowadzającą czytelnika w świat poezji. Choćby powtarzane zdanie: "Ziemia, woda, ogień i powietrze, czyli skrzydła aniołów", bliskie jednemu z wierszy Norwida. Jednak z przekonaniem, że istota dzieła nie leży w tekście, chyba, że on sam nim jest. Artysta powiedział przecież - "Sztuka jest w dziele sztuki". To prawda, ale dotykamy tu starego problemu, inaczej już chyba rozumianego. Pisanie o sztuce nie jest już tylko krytyką, a staje się coraz bardziej formą odbioru, która jest zarazem potwierdzeniem głosu artysty. Jest to naturalnie wyraz nowej, indywidualnej ikonografii, jakże trudnej do ustalenia i odczytania.